امروزصبح بالاخره پیش مشاور رفتم. در واقع مشاوره رفتنم موفقیت امیز بود. فقط برای گفتگو. خانم مشاور جوان بود. چطور میشود مشاورها اینقدر جوان باشند؟ برای من که فرقی نمیکرد. گوشی میخواستم برای شنیدن. نزدیک یک ساعت یکریز حرف زدم. به گمانم فقط در کلاسهای درسم در مدرسه موقع تدریس اینقدر حرف زده بودم که سالها ی سال از آن گذشته است.
پی نوشت: با این جمله از گوته برخورد کردم(( سخن گفتن یک نوع احتیاج است و گوش کردن هنر))