آدمها ی آقای احمد غلامی را خواندم. نمیدانم این چه سبک نوشته ای است ولی خب نوشتن است دیگر و اتفاقا در مورد این کتاب میدانم که طرفدار دارد. در حراج کتاب نشر ثالث همه انتخابش کرده بودند. من از طاقچه گرفتمش. کتاب شامل قطعه های کوتاه کوتاه است و هرکدام ماجرای یک شخصیت است . یک آدم. کاملا شسته رُفته. برای همین هم نام کتاب آدمها‌ست.جمشید چربی،ننه دلشوره، جلال دلقک،نصرالله گسگ،فاطمه خانم و خیلی خیلی های دیگر که تندتند ماجرای شان را می‌خوانیم و آخر سر که کتاب تمام میشود شاید فقط و فقط دو یا سه تایشان در یادمان بماند.
----------------------------------------------------------
نامه به سیمین . دلم می‌خواست به ابراهیم خان گلستان بگویم که آخر این چه پاسخ نامه‌ای ست به یک زن؟ این نوشته تاریخ است. مردانه است. سخت است.
منهای کمی از ابتدایش که ماجرای کودکی خودش است و یک کم از آخرش که ماجرای خودشان است وقتی شب نشینی می‌رفتند خانه سیمین وجلال و واقعا خوشا به احوالاتشان، ما‌بقی را به خدا هیچ زنی تاب نمی‌آورد. حتی اگر آن زن سیمین بانوی دانشور باشد و اگرچه که شاید راز این نامه، ماندگاریش است.
--------------------------------------------------------------
آبشوران از علی اشرف درویشیان. تنها کتابی که از ایشان خوانده‌ام. روان است و آرام.داستان بچگی های خودشان است و خانواده اش. اگرچه که ماجرایشان سخت است. سختِ سخت.
-------------------------------------------------------
و من دوستت دارم فردریک بکمن سوئدی که همسرش ایرانی است و مردی به نام اوه اش معروف. اگرچه که با آن زرشک پلو با مرغ مهم آن داستان همیشه به یاد توت های خوشمزه‌ی بالای درخت آقای عباس کیارستمی می‌افتم.
حالا هم در این داستان نیمه بلند که میشود تندی خواندش، باز سراغ مرگ رفته. یک زن با ژاکت خاکستری و خودکار به دست ، پرونده ای را دائم مرور می کند و میگویدمن خودش نیستم من مأمورش هستم. مأمور رفتن. ماجرا را یک پدر روایت میکند که خیلی هم پیر نیست و مخاطبش پسرش است. این داستان قشنگ است و خواندنش خالی از لطف نخواهد بود.
------------------------------------------------------------
و داستانهای کوتاه فارسی شکر است از محمد علی جمالزاده. جشن فرخنده از جلال آل احمد و سی و دو سال مأمور روزگار از هاروکی موراکامی.